top of page
Zoeken

"De perfecte hulpverlener"

Foto van schrijver: Heves KayaHeves Kaya

Nou ja, die is er niet. Wat een sisser al direct bij het begin, toch? Maar laten we het hebben over perfectie binnen hulpverlening. Al bijna zes jaar psychologe, waarvan drie als zelfstandige.

Wat een leerzame weg is me dat. Wat een rollercoaster. Wat een eer om zo dicht bij de mens te mogen staan.

Maar ik merkte iets op, iets wat me deed schrijven vandaag.

"Ik mag zo dicht bij de mens staan", maar ik merk dat de mens zich soms zo ver voelt van de hulpverlener.


"Ach wat ben ik blij over dit gesprek, ik dacht dat ik zo een stijf persoon voor me zou krijgen"

"Mag ik "je" zeggen ipv "u"?"

"Fijn om te horen dat jij ook naar een psycholoog gaat, dat maakt het normaler voor mij!"

"Je ziet er niet uit als een psycholoog!"

Hoe zou ik eruit moeten zien dan? :)


Jammer. Jammer dat ik dit al zo vaak heb moeten horen.

Ik vind het jammer dat er doorheen de jaren een beeld werd gecreëerd van hiërarchie binnen hulpverlening.

Dat is deels eigen invulling, deels media, deels opvoeding, maar jammer genoeg soms ook deels waarheid.

Dat men dit ook soms blijft aanhouden en waarmaken vind ik ook zo jammer.


Het zal ook natuurlijk ook deels invulling zijn vanuit eigen angsten van ons allemaal.

Angsten dat we minder zijn dan "autoriteiten".

Minder dan mensen in uniform, minder dan mensen in een witte jas.

Zo zijn we nu eenmaal opgevoed.


Maar toch, maken we het soms ook niet waar?

Door "patiënt" te zeggen i.p.v. "cliënt", door diagnoses in het rond te gooien alsof het snoep is tijdens een carnavalstoet, door heel strikt en correct AN te spreken.

Door onszelf perfect te "moeten" voordoen, terwijl we dat niet zijn?

Ik betrap mezelf er zelfs op dat ik dit perfect probeer uit te schrijven, zonder fouten.


Natuurlijk dragen we als hulpverleners een grote verantwoordelijkheid op onze schouders, maar moeten wij of de cliënt verlangen naar perfectie?

Perfectie is niet herkenbaar en iets wat je niet herkent is vreemd.

Dan voel je je ook vreemd en vreemd blijft altijd ver weg staan.

De hulpverlener die zich perfect wil voorstellen doet dat ook uit angst. Angst om fouten te maken en niet goed genoeg te zijn.

De hulpverlener wil alsnog goed doen door dit te doen, maar mag misschien zelf ook milder zijn naar zichzelf toe.

Dat we allemaal wat meer mogen ademen, zowel de hulpverlener als de cliënt.


Mens zijn met de mens vind ik mooi.

Gewoon effe normaal doen.

Gewoon allemaal eens uit onze ivoren toren komen.

We zijn tenslotte allemaal mensen, ook de mensen in de witte jas.

Ik heb cliënten van alle lagen uit de maatschappij, gaande van die persoon in de witte jas, de kassière, de bediende bij de overheid tot de zachtaardige vrouw die bij je thuis komt helpen.

Je zou je verwonderen als je zou zien hoeveel we gemeenschappelijk hebben met elkaar. Hoeveel strenge gedachten we over onszelf hebben die hetzelfde klinken, de angsten die we allen delen, het verdriet dat dezelfde klanken geeft.

Ik kan me niet inbeelden dat het ook niet fijn zou zijn voor de hulpverlener zelf.

Om zichzelf wat meer te mogen zijn, om dichter bij de mens te komen staan i.p.v. je grens op 5km afstand te laten zien.

Grenzen zijn natuurlijk zeer belangrijk, maar misschien mogen we wat meer binnen handbereik staan.

Want laten we nu eerlijk zijn:

Hoeveel hulpverleners zijn er wel niet die dit vak hebben gekozen om hun eigen innerlijk kind te kunnen helpen door anderen te helpen?

Hulpverleners die dit beroep hebben gekozen zodat ze hun pijn konden omzetten naar kracht?

Als een cliënt zich "klote" voelt, moet die zich niet schuldig voelen over dat woord.

In de beleving voelt ie zich klote, niet "nee nee, jij voelt je slecht dus". Klaar.


Als iets je persoonlijk raakt, benoem dat gerust (zonder de aandacht van je cliënt weg te nemen natuurlijk).

Als je een kort narratief kunt delen om een gevoel van je cliënt te normaliseren, deel dat.

Zo veel verschillen we niet van elkaar.


De cliënt zoekt iemand die naast zich staat, niet van bovenaf naar hem kijkt.

Want wij, wij zoeken nog het meeste van al vaak naar herkenbaarheid en verbondenheid.

"Klote voelen" klinkt vaker meer bekend dan "een dipje" :)

Menig lieve collegae die zich zullen herkennen hierin, maar misschien staan we allemaal soms nog van tijd tot tijd iets te ver.

Fouten maken we allemaal en dat is meer dan oke, eruit leren en groeien is het mooie hieraan.

Laten we allemaal iets dichter komen.


Heves



Online therapie - online psycholoog
Perfectionisme



113 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page